Rond half negen lopen we bepakt en bezakt richting een staalfabriek bekend onder de urbexnaam HF4. We kruipen onder de poort door en zijn in enkele minuten binnen. We beginnen met foto’s maken bij de plek waar de gloeiende stalen balken de fabriek verlieten. We hoeven niet bepaald geruisloos te werk te gaan want bij de buren wordt zoveel herrie gemaakt dat elk geluid wat wij produceren ruimschoots wordt overstemd. Een verdieping hoger komen we uit bij een drietal gigantisch potten die in de wand zijn opgehangen. Hierin werd het vloeibare staal bewerkt met pure zuurstof om het koolstof gehalte te verlagen zodat het staal een hogere treksterkte en hardheid krijgt. Een verdieping lager staat vol met reusachtige roestige potten. Er schijnt net een hele serie zonnestralen door de hal wat de foto’s meteen meerwaarde geeft. Rond 1 uur zijn we bij de hoogoven wat een uitdaging wordt met het harde licht. Ik probeer wat foto’s met de Fish Eye te maken. Al snel komen we tot de ontdekking dat deze hoogoven veel op alle andere lijkt dus besluiten we verder te gaan. Verderop liggen nog wat hallen die onze aandacht trekken. Als we tussen 2 gebouwen door lopen horen we geluiden als of er iemand ergens tegen aan slaat en we blijven even verschrikt staan. Ik ga voorzichtig om het hoekje kijken en ontdek een luidruchtige golfplaat die door de wind tegen het gebouw aan slaat. De hallen lijken niet zo fotogeniek en bovendien staan er hekken omheen. Helemaal richting de horizon ligt nog een oude fabriek maar het is niet zeker of die ook verlaten is. Via een omweg lopen we weer terug waar we zijn begonnen. Onderweg pikken we nog wat dingen mee en na de laatste foto’s in de gieterij gaan we richting de poort. Ook nu lukt het ongezien weg te komen en even later staan we weer bij de auto.

Roel

30 augustus, weer vroeg uit de veren, foto dag en nu een heel eind België West.

Het is koel weer en buien, na ongeveer 3 uur rijden zijn we op plaats van bestemming.

Het was overal kletsnat, en kwam er achter dat mijn wandelschoenen toch niet helemaal

waterdicht waren. Binnen komen ging vrij gemakkelijk nadat iemand een fijn gaatje had gevonden

in het hekwerk, dat het z'n slecht weer was werkte misschien wel in voordeel zijn er niet zoveel mensen buiten.

Koeltoren goed en snel gevonden en snel naar binnen, wij waren wel allert op eventuele bewaking.

Na de koeltoren de rest van de fabriek, makkelijk naar binnen deuren stonden open.

Toch leek het alsof er gewerkt werd, er stonden fietsen binnen en auto's buiten, er was echter niemand aanwezig.

Het was indrukwekkend al deze apparaten te zien in ware grote, maar wel lastig om op een goede manier op de foto te krijgen, dan maar meer detail foto's.

Even leek het er op dat de bewaking er was, toch het bleef rustig en konden we gewoon verder knippen.

Rond vier uur tussen de heftige buien door terug naar de auto, en terug naar huis.

Het was weer een leerzame dag.

 Toos

Belgie en Luxemburg

We gaan op weg en hebben een paar touwen bij ons want we hebben gehoord dat die nodig zijn om in het gebouw te kunnen afdalen. We zijn de ingang aan het zoeken zien inderdaad de plek die ze ons vertelt hadden en waar we de touwen voor nodig hebben. Omdat dit een nogal flinke afdaling is kijken we nog even rond en tot onze verbazing staat er een paar meter verder een raam open waar we bijna moeiteloos naar binnen kinnen glijden. Zo gezegd zo gedaan. We zijn binnen en beginnen de boel te verkennen. Zoals bijna altijd beginnen we boven, dat is wel handig zo vroeg op de morgen met het licht dat er dan is. Op een gegeven moment zijn we aan de voorkant op de begane grond aan het “werk” en staan er ineens een paar mensen voor de raam, ze hangen grote posters voor de raam, waarvoor is voor ons een raadsel maar ik had een deur per ongeluk erg hard dicht laten vallen en we dachten dat ze ons gehoord en gezien hadden. Gelukkig was dat niet het geval, ze gingen rustig verder met hun werk en wij dus ook.

Op naar de kelder. Daar nog en tijdje aan de slag gegaan en een andere uitgang gevonden. We stonden eigenlijk op Roel te wachten, komt hij eraan met een aantal personen in zijn kielzog die wij niet kenden, blijken die van de renovatieploeg van het badhuis te zijn. Of we even mee willen lopen en het pand via de voordeur willen verlaten, dat willen wij wel. Een makkelijkere weg is er bijna niet.

Na nog een paar locaties te hebben bezocht die niet interessant blijken te zijn, zijn we hier terecht gekomen. Het is een oude boerderij met een door water aangedreven korenmolen. Het is al vele jaren een urbex locatie. Wij komen er nu pas aan toe. Er zijn veel ramen dichtgetimmerd en daardoor is het binnen  op veel plaatsen erg donker. Maar dat mag de pret niet drukken er zijn ook nog plaatsen waar het wel licht is. We zijn hier wel even zoet, vooral de keuken vind ikzelf er leuk. Het is echt een kijkje in het verleden. Altijd wel leuk om te zien hoe de mensen vroeger geleefd hebben. Daar probeer ik me dan altijd wel een voorstelling van te maken.

Moe maar voldaan gingen we weer op weg naar huis.

Hetty

Belgie

Chateau D’Ah

Verwar deze plek niet met "Castle of Argh“ uit “Monty Python and the Holy Grail" dit is namelijk een film en berust geheel niet op waarheid. Het echte kasteel, “Chateau D’Ah” zoals het in het Frans heet, ligt in België. Het was ooit een prachtige villa maar nu is het overwoekerd door klimplanten, zelfs tot aan de windvaan toe.  Het is binnen vrij leeg en we vragen ons af waarom de plaats ooit is verlaten. Het mooiste is wel de trap en hal met prachtige muurschilderingen. En dan doen we een schokkende ontdekking. Op een van de muren staat een afbeelding van het kasteel zelf terwijl het wordt aangevallen door vliegende schotels. Navraag leert dat de bewoners zijn meegenomen door de aliens. Het laatste wat er van hen is vernomen was een ijzingwekkende schreeuw “AAAAAh”. Sinds dien noemen de omwonende de plaats “Chateau D’Ah” en durven ze er niet meer te komen.

Preventorium Dolhain

We hebben nog een hele dag voor ons liggen als we weer verder gaan, maar de meeste plekken die we aandoen zijn niets. Uiteindelijk belanden we bij Preventorium Dolhain. Ooit een TBC kliniek met 150 bedden in de 70-tiger jaren. Maar door het dure onderhoud van het gebouw en ontwikkeling betere medicijnen verloor het gebouw z’n functie. Het is leeg, vervallen en alles is gesloopt of vol gekliederd; niet echt een topper voor ons. Maar ondanks dat een leuke afsluiter van de dag.

Roel

Zeche M

Vorig jaar hebben we al eens geprobeerd deze locatie te bezoeken. Dat was op een zaterdag. Toen werd er echter gewerkt zodat ons bezoek geen doorgang kon vinden. Deze keer werd het een zondag. Vroeg op mét een urbexgast: Jelle.
Een gedeelte van het terrein was al omgetoverd in een keurige parkeerplaats met zicht op het mijncomplex. De auto aldaar geparkeerd, onze spullen gepakt en al lopend tussen het struikgewas een opening gevonden. Na enkele honderden meters overbrugd te hebben waren we binnen.
Een grote locatie!! Veel gebouwen en wat zagen we tot onze grote schrik: er stonden enkele auto’s voor een gebouw geparkeerd. De deur van het gebouw  stond open!! Bewaking dus!!
Tóch zijn we gewoon ons ding gaan doen: fotograferen.  Uiteraard hielden we de auto’s in de gaten!

Een van de doelen van het bezoeken van een steenkolenmijn is het vinden van de douches. En dan maar hopen dat de korfjes waar de koempels hun kleding ophingen er nog waren. De eerste douches die we vonden waren echter niet groot. Enkele korfjes en dat was het. Dan kan toch niet zo’n grote mijn en dan maar enkele korfjes? Wat bleek: dit waren de douches van de hoger geplaatsten. Zij hadden blijkbaar nog enige privacy. Na enig zoekwerk ontdekten we  de douches en de korfjes van het gewone werkvolk: giga groot en geen privacy. Hier hebben dus duizenden mensen gewerkt. Onvoorstelbaar!

Ook een belangrijk doel voor ons is het vinden van de lifttoren. Met hoofdlampen op, 86 meter naar boven geklauterd. En eindelijk: licht en een prachtig uitzicht op de omgeving. Nadat we nodige foto’s gemaakt hadden gingen we weer naar beneden.

Tenslotte zijn we nog in een soort kolenopslagplaats geweest. Dat was een groot cirkelvormig gebouw. Daarbinnen was het bloedheet. We zijn daar dus niet lang binnen geweest. Toen we buiten waren besloten we maar huiswaarts te gaan. De hele dag hebben we niemand gezien. En nu zat er dus op zo’n 100 meter afstand een man een sigaretje te roken. Of hij ons gezien heeft weten we niet. We gingen er als een hazewind van door. Soms vloog ook een helikopter boven ons. Stel je voor op het einde van de dag toch nog gepakt te worden. Je moet er niet aan denken.
 Toen we eindelijk het gat in het hek vonden waren we ook zo bij de auto. De spullen ingepakt en: mission accomplished!!!!

Jos Geomini

Belgie

’s Morgens op tijd vertrokken om op tijd op de 1^e locatie te zijn zodat we zeker ongezien binnen kunnen komen, hebben ze net een nieuw slot er op gezet. Omdat we hier al een keer eerder waren zonder geluk hebben we ons meteen omgedraaid en hup naar de volgende locatie. Dit is een oude dokterswoning aan de rand van het dorp. We kunnen ongezien door het raam naar binnen. We zijn er nog geen half uur en we zijn al ontdekt. We mogen nog een half uurtje blijven maar dan toch echt vertrekken, dus om 9 uur ’s morgens hebben we de 2^e locatie al verlaten. 

Op naar de volgende plek, het is een oud Chateau, tijdens het parkeren van de auto zien dat er nog andere naar binnen gaan. We zijn dus niet alleen. Het blijken Fransen te zijn, even een praatje meegemaakt op ons beste Frans. De ingang dat lukt nog wel, de gang is gebarricadeerd met banken en fauteuils.  Hier zijn we wel een tijdje bezig geweest. En dan door naar de volgende locatie, ondertussen nog diverse tussenstops gemaakt maar alles bleek erg vervallen en ingestort of echt dicht te zitten. 

De laatste plek is een oud hotel, volgens mij is het meer een grote villa die ze later hebben omgebouwd tot hotel. De trap is erg mooi, ze zijn bezig geweest met restauratie maar het dak is al gedeeltelijk ingestort dus dat zal wel tegen vallen om het helemaal op te knappen. Ne een tijdje wordt het te donker en moeten we stoppen, helaas zit de dag er weer op.

Meer foto's: https://www.flickr.com/photos/44869759@N08/

Hetty

15-03-2014 Het was vroeg in de morgen, vandaag een lange rit voor de boeg.

Klokslag 06.00 uur al op weg.  

Naar Noord Frankrijk ging het,  na een voorspoedige rit van 2 uur en 40 minuten op plaats van bestemming.  We zijn benieuwd en nieuwsgierig over wat we aan zouden treffen en of we goed binnen zouden komen.

Het was deze keer een makkie, konden zo naar binnen, het was lang geleden dat het zo eenvoudig ging. Om 09.00 uur al de eerst foto’s gemaakt in Prison  HH15  Het was wel een bijzondere locatie, door dat het nogal waaide

Klapperden de vele deuren dicht en weer open, maar voordat we dit doorhadden,  waren we wel op ons hoede. Er was veel graffitie  maar ondanks dat toch vele foto’s gemaakt. Vele uren verder zijn we opzoek gegaan naar nog 2 andere locaties, doch deze waren niet toegangkelijk  wel hebben we door een zeer mooie omgeving gereden, waar de Boy’s   nog meer Urbex  zagen.

Uiteindelijk de terug reis maar aanvaard, in Turnhout hebben we nog een Belgische Friet gegeten. Het was een top dagje en lekker kunnen “knippen”

Ik was moe maar wel met een lekker gevoel.

Toos

Urbexpositie

Heavy Metal O rev.

Het was de tweede keer dat we deze hoogoven bezochten. Vorig jaar draaide er nog het een en ander maar dit jaar was het muisstil, te stil. Ook was de beveiliging aangescherpt want er waren kilometers prikkeldraad opgehangen. Binnenkomen leek even onmogelijk tot we een plek ontdekte waar we onhoog konden klimmen. We gingen eerst op de energie centrale af. Ook die zat potdicht maar ze waren 1 deur vergeten af te sluiten. Helaas was alleen de ruimte met de boilers te betreden en bleven de turbines voor ons verborgen. Veel delen waren erg donker en uiteindelijk kwamen we weer bij de hoogoven zelf uit. Hier waren we vorig jaar ontdekt door de bewaking.Maar dit jaar hebben we ongestoord foto's kunnen maken tot het tijd werd om weer naar huis te gaan.

Meer foto's op Flickr: http://www.flickr.com/photos/roelito/sets/72157632519218859/

Roel

Maison alcohol

Op onze terugweg van één van onze urbexpedities kwamen we langs deze locatie. Het zag er nogal verlaten uit. Om zeker te zijn of dit kasteeltje daadwerkelijk verlaten was heb ik tijdens mijn vakantie met mijn vrouw deze locatie bezocht.
Aan weerszijden van dit kasteeltje stonden nog twee gebouwen. Aan de rechterkant stallen en aan de linkerkant een schuur met woning. Omdat het onkruid aan de voordeur nogal hoog was, ging ik er vanuit dat deze woning onbewoond was. Daarop keek ik enthousiast door het raam en zag tot mijn grote schrik een beer van een vent aan de tafel zitten. We zijn toen maar gewoon als wandelaars doorgelopen naar het kasteeltje, maar konden een twee drie geen ingang vinden.
Enkele weken daarna ben ik met Roel tóch naar dat kasteeltje gegaan. Ik had écht het idee dat het ons niet zou lukken om binnen te komen. Ik was er al bang voor: Roel vond natuurlijk weer een ingang. Een kelderraampje kon je zo uit het kozijn tillen en we waren binnen. Deze keer had ik geen goed gevoel. Het beeld van die vent stond op mijn netvlies gebrand. Het duurde dan ook een tijdje voordat ik mijn eerste foto maakte. Je kon duidelijk zien dat er meubels klaar waren gezet voor transport. Dat veroorzaakte nóg meer onrust bij me. Er zou zo maar iemand binnen kunnen komen en ons betrappen. En dan? We hebben de nodige foto’s kunnen maken en ik was dan ook blij dat we ongezien weer naar buiten konden. Toen we weer bijna bij de auto waren kwam een grote SUV ons tegemoet. De auto stopte en een mooi blondine vroeg ons wat we hier deden. Wandelen en foto’s maken van vogels antwoordde Roel koeltjes. Het was privéterrein antwoordde de blonde schone en reed door. Wat een opluchting om weer in de auto te zitten en weer naar huis te kunnen gaan.

Overigens de naam Maison Alcohol hebben we ontleend aan de enorme voorraad drank die her en der in dat kasteeltje was opgeslagen.

Jos