Op onze terugweg van één van onze urbexpedities kwamen we langs deze locatie.
Het zag er nogal verlaten uit. Om zeker te zijn of dit kasteeltje daadwerkelijk
verlaten was heb ik tijdens mijn vakantie met mijn vrouw deze locatie bezocht.
Aan weerszijden van dit kasteeltje stonden nog twee gebouwen. Aan de rechterkant stallen en aan de linkerkant een schuur met woning. Omdat het onkruid aan de voordeur nogal hoog was, ging ik er vanuit dat deze woning onbewoond was. Daarop keek ik enthousiast door het raam en zag tot mijn grote schrik een beer van een vent aan de tafel zitten. We zijn toen maar gewoon als wandelaars doorgelopen naar het kasteeltje, maar konden een twee drie geen ingang vinden.
Enkele weken daarna ben ik met Roel tóch naar dat kasteeltje gegaan. Ik had écht het idee dat het ons niet zou lukken om binnen te komen. Ik was er al bang voor: Roel vond natuurlijk weer een ingang. Een kelderraampje kon je zo uit het kozijn tillen en we waren binnen. Deze keer had ik geen goed gevoel. Het beeld van die vent stond op mijn netvlies gebrand. Het duurde dan ook een tijdje voordat ik mijn eerste foto maakte. Je kon duidelijk zien dat er meubels klaar waren gezet voor transport. Dat veroorzaakte nóg meer onrust bij me. Er zou zo maar iemand binnen kunnen komen en ons betrappen. En dan? We hebben de nodige foto’s kunnen maken en ik was dan ook blij dat we ongezien weer naar buiten konden. Toen we weer bijna bij de auto waren kwam een grote SUV ons tegemoet. De auto stopte en een mooi blondine vroeg ons wat we hier deden. Wandelen en foto’s maken van vogels antwoordde Roel koeltjes. Het was privéterrein antwoordde de blonde schone en reed door. Wat een opluchting om weer in de auto te zitten en weer naar huis te kunnen gaan.
Overigens de naam Maison Alcohol hebben we ontleend aan de enorme voorraad drank die her en der in dat kasteeltje was opgeslagen.
Jos
Aan weerszijden van dit kasteeltje stonden nog twee gebouwen. Aan de rechterkant stallen en aan de linkerkant een schuur met woning. Omdat het onkruid aan de voordeur nogal hoog was, ging ik er vanuit dat deze woning onbewoond was. Daarop keek ik enthousiast door het raam en zag tot mijn grote schrik een beer van een vent aan de tafel zitten. We zijn toen maar gewoon als wandelaars doorgelopen naar het kasteeltje, maar konden een twee drie geen ingang vinden.
Enkele weken daarna ben ik met Roel tóch naar dat kasteeltje gegaan. Ik had écht het idee dat het ons niet zou lukken om binnen te komen. Ik was er al bang voor: Roel vond natuurlijk weer een ingang. Een kelderraampje kon je zo uit het kozijn tillen en we waren binnen. Deze keer had ik geen goed gevoel. Het beeld van die vent stond op mijn netvlies gebrand. Het duurde dan ook een tijdje voordat ik mijn eerste foto maakte. Je kon duidelijk zien dat er meubels klaar waren gezet voor transport. Dat veroorzaakte nóg meer onrust bij me. Er zou zo maar iemand binnen kunnen komen en ons betrappen. En dan? We hebben de nodige foto’s kunnen maken en ik was dan ook blij dat we ongezien weer naar buiten konden. Toen we weer bijna bij de auto waren kwam een grote SUV ons tegemoet. De auto stopte en een mooi blondine vroeg ons wat we hier deden. Wandelen en foto’s maken van vogels antwoordde Roel koeltjes. Het was privéterrein antwoordde de blonde schone en reed door. Wat een opluchting om weer in de auto te zitten en weer naar huis te kunnen gaan.
Overigens de naam Maison Alcohol hebben we ontleend aan de enorme voorraad drank die her en der in dat kasteeltje was opgeslagen.
Jos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten