Antwerpen

Zaterdag 7 mei, het is weer zover, er staat weer een fotodag voor de deur. Het is 6 uur en we vertrekken richting Antwerpen.
De eerste locatie is een verrassing, deze ligt in een buurt aan de rand van de stad. Ze zijn deze aan het renoveren. De vraag is of we er naar binnen kunnen. Dat blijkt dus niet het geval, de poort is dicht en verder staat er een muur omheen of huizen. We zijn twee keer helemaal rond gereden, uitgestapt, gekeken, maar helaas, geen schijn van kans om binnen te komen, dus op naar ons 2e doel.

Dit is een verlaten en vervallen kasteel. Helaas was het adres niet helemaal correct en hebben we even moeten zoeken, maar uit eindelijk toch gevonden. De auto geparkeerd onze spullen gepakt en op weg naar het kasteel. We vonden een poort met een hangslot dat open was, dus we konden het terrein makkelijk oplopen. Na een flinke wandeltocht, gedeeltelijk over een open veld en door de bossen zagen we het liggen aan de overkant van het maïsveld. Hier hebben we een aantal foto’s gemaakt. Daarna langs het maïsveld naar het Kasteel.
Het blijkt totaal vervallen en dichtgetimmerd te zijn. Maar…. iemand is ons voor geweest en heeft al een gat in deur gemaakt. We kunnen dus naar binnen. Binnen aangekomen zien we dat het behoorlijk vervallen en gesloopt is. De vloer is rot, op sommige stukken moet je echt niet lopen dan zak je er volgens mij doorheen. We hebben hier toch leuk kunnen uitleven.
Op een gegeven moment houden we het voor gezien en lopen de kortste route naar de auto terug. Die loopt via een schuur die nog in gebruik is, gelukkig is er niemand aanwezig. Nog een stukje en we zijn bij de auto. Op het land langs het pad zijn mensen aan het werk, deze zien ons gelukkig niet. Even later komt er een boer in zijn tractor ons tegemoet. Hij stopt en zegt, op een niet al te vriendelijke manier, dat we het terrein direct moeten verlaten. We blijven beleefd en netjes en vragen hem de weg naar het restaurant, daar staat onze auto. Even later mogen we doorlopen. Maar hij komt met zijn auto terug en hij is er niet vriendelijker op geworden. Maar hij wijst ons nu wel de kortste weg naar de auto. Even iets eten en drinken en op naar de volgende locatie.

We hebben een brandweerkazerne op het programma staan. Daar aangekomen kunnen we wel naar binnen, helaas is het niet fotogeniek. In het gebouw erachter hebben we ons op de zolder uitgeleefd aan de dakconstructie.

Op naar ons volgende doel, dat is Petroleum Zuid. Een oude en verlaten petroleum fabriek. Je ruikt de petroleum nog op sommige plekken. Dit is een leuk terrein er ligt een tankstation en een aantal hallen. Het weer was prima, eigenlijk een beetje te warm, de zon schijnt , dat was af en toe wel lastig foto’s maken.

Daarna nog naar een baksteenfabriek, recht tegenover een kroegje. De deur stond open dus wij konden lekker makkelijk naar binnen. De duiven hebben deze fabriek ook gevonden en behoorlijk onder ge……. De ovens staan er nog bij zoals de laatste werknemer ze heeft achtergelaten.
Nog even naar buiten in de overdekte droogruimte kijken en dan vinden we het goed voor vandaag.
We hebben wel een drankje in het kroegje verdient.
Even lekker op het terras gezeten en dan richting huis, moe maar voldaan.

Groetjes Hetty

Luik

Een avontuur om niet te vergeten.

We zijn in een oude fabriek waar alles onder een dikke laag zwarte stof zit. In de controle ruimte hoorden we echter een 50Hz brom en er prijkt een schaars geklede dame op een kalender van april 2011, vreemd. De toren trekt ons het meest dus daar starten we met fotograferen. Rond half acht horen we steeds meer geluiden; auto's en mensen buiten; het is geen weekend. Het is duidelijk dat het gebouw direct naast de fabriek nog in gebruik is want we horen steeds meer geluiden van werklui. Om 8 uur gaat met een luid kabaal de poort open van de hal onder ons. Er komen 2 mannen binnen de ene rijdt weg op een heftruc en de andere op een bulldozer. Na de laatste foto’s lopen we op onze tenen naar beneden. Elke keer als de heftruc langskomt, moeten we duiken. Ongezien naar buiten komen wordt lastig tenzij we via een raampje aan de zijkant er uit klimmen. Brian is zo buiten en ik geef hem de spullen aan. Net als ik wil gaan klimmen, komt de heftruc weer binnen rijden; duiken. Als de heftruc naar buiten rijdt klim ik snel naar buiten. Aan de overkant van de straat veegt een vrouw in ochtendjas de stoep voor haar deur. Ze kijkt niet op of om. We kloppen het zwarte stof van ons af en stappen weer in de auto.

De volgende locatie is gesloopt. Maar even verder ligt een vervallen deel van een groot industrieel complex. De rolpoort is open en we gluren even naar binnen. "Best leuk, laten we even gaan kijken". Achter in de hal nog geen 100 meter verder wordt gewerkt; lassen slijpen e.d. We kijken aan de andere kant en zien een wand met allemaal metertjes en iets wat een controleruimte moet zijn geweest. Via een roestige wenteltrap komen we in de controleruimte. Nu gaan onze fotoharten pas echt sneller kloppen.

We bezoeken die dag nog heel wat locaties wat allemaal niets wordt. Tot op het einde waar we langs een kasteeltje rijden waar recent iemand voor ons heeft ingebroken. Het is al aardige vervallen ondanks de poging het dak dicht te maken. Best een aardige locatie om de dag mee af te sluiten.

Charleroi en omgeving.

Extra vroeg uit de veren. Doel: Charleroi en omgeving. Aantal te bezoeken locaties: veel!
Een mens moet toch een hobby hebben. Niet?

Deze dag werden we vergezeld door Brian. Een jonge fotograaf die al een keertje in de belangstelling heeft gestaan van zowel de media alsook van justitie, vanwege zijn, ik noem het maar, “hoogvliegerij”. En dat bedoel ik echt niet negatief!!

Als eerste locatie bezochten we een oude kolenmijn. Deze mijn is in de 30er jaren van de vorige eeuw al gesloten. Een locatie die geliefd is onder lui die graag oorlogje spelen. Dat is goed te zien: veel barricades en verfresten van ontplofte “paintballkogels”. Gelukkig waren ze die dag niet aanwezig. De gemeente wil het overigens graag slopen terwijl een actiegroep deze locatie voor het nageslacht wil behouden.

Een van de locaties die we daarna hebben bezocht was een echte toevalstreffer. We waren op zoek naar een geplande locatie die we niet direct konden vinden. Tijdens deze speurtocht kwamen we langs een oude koeltoren. Deze leek ons niet meer in gebruik. Dat was ook wel te zien aan de enorme berg huishoudelijk afval dat rondom deze toren gestort was.
Brian, stormde direct de trap op die toegang geeft tot de koeltoren. Roel en ik dachten dat de deur wel afgesloten zou zijn. Maar nee hoor!! De deur kon je zo openen! Naar binnen dus. Een vreemde gewaarwording als je binnen zo’n koeltoren loopt. En wat troffen we daar aan? Een tuinhuisje in het midden van deze toren! Vreemd. Ook aan de onderzijde was geen trap. Een grap? We weten het niet!!

Na deze koeltoren toch maar weer zoeken naar de geplande locatie. Op een gegeven moment reden we langs een zeer groot terrein waar men behoorlijk aan het slopen was. Veel was al gesloopt. Er stonden echter nog wel wat gebouwen. Om niet op te vallen hebben we de auto een stuk verder weg geparkeerd. Nadat we enkele spoorrails hadden overgestoken moesten we nog door een dik struikgewas. Ons doel was bereikt: een oude gasfabriek. Te midden van bulldozers en slopershamers die bezig waren de omliggende gebouwen te slopen. Onze fabriek” zou spoedig volgen. Wellicht bestaat ze nu niet meer.

Naast de daadwerkelijk bezochte locaties, waarvan de bijgevoegde foto’s stille getuigen zijn, hebben we nog diverse locaties bezocht. Waaronder een oude cementfabriek, en oude hal en een verlaten landbouwkundig laboratorium. De cementfabriek was hermetisch afgesloten. De oude hal was gewoon een lege ruimte. En het laboratorium niet boeiend.
Maar er waren nog enige locaties om te bezoeken zoals een porseleinfabriek. Wat er nog van over is: een karkas! Gevuld met ongeglazuurd porselein. Nog wel. Het zal inmiddels wel helemaal gesloopt zijn.

De laatste locatie die we die dag hebben bezocht was een zogenaamde boottunnel. Deze tunnelwerd gebruikt voor het vervoer van steenkool. Er zijn in deze regio verschillende tunnels. Deze tunnel is zo’n 1.150 meter lang en is makkelijk binnen te komen. Alleen: zorg wel voor waterdicht schoeisel!
Voor dat je het weet heb je namelijk drijfnatte voeten. En vergeet je zaklamp niet. Het is er pikkedonker.

Al met al een zeer vermoeiende maar ontzettende leuke urbexdag!!

Jos Geomini

Zeche XXL

Zeche XXL 19 maart 2011

Deze morgen extra vroeg uit de veren. Via via waren we te weten gekomen dat dit terrein beveiligd zou zijn met camera’s. Ook zou er op gezette tijden bewaking rondlopen. Het was dus van belang bij schemerlicht deze locatie binnen te komen. Bij aankomst konden we inderdaad wat camera’s ontdekken. Maar of deze nog operationeel waren?? Ons leek het meer een camerasysteem om de treinbewegingen in de gaten te houden. Aan de aantal spoorlijnen te zien was het vroeger een komen en gaan van kolenwagons.
Eenmaal binnen ontluikte voor ons een bijna maagdelijke urbexlocatie: nagenoeg geen graffiti en vandalisme. Een enorm complex! De nodige schachten, kantoren, kleedruimten, douches werkplaats enz. enz. Het was er nog allemaal in goede staat.
We dachten overigens met een unieke locatie te maken. Het was uniek in de zin van bijna geen graffiti en vandalisme. Maar wat betreft het bezoekersaantal was het minder uniek. In de loop van de dag telden we ca. 16 urbanners. Onder hen bevond zich zelfs een groep Amerikanen. We troffen er ook nog leden van twee Nederlandse urbanforums aan. Een leuke ervaring. Nadat we deze locatie verlaten hadden zijn we nog helemaal om dit complex gereden. Aan de andere kant van deze locatie zagen we net een auto van de bewaking aankomen. Hij moest eens weten! Al met al een prachtige urbexdag.
Jos Geomini

Hotel Rouge en TU in Luik

Het is echt geen fotoweer als we uit de auto stappen; net boven nul, grijs en miezel regen. Hotel Rouge doemt langzaam op in de mist als we het naderen. Plotseling zien we twee mensen lopen. Even schrikken we maar het blijken 2 Belgische collega’s. Het hotel is nog in redelijke staat maar hier en daar is het verval al goed zichtbaar en het zal dan ook niet lang meer duren voor dit gebouw het zelfde lot zal ondergaan als Chateau Noisy. Grappig is dat op de bedden nog dekens en matrassen liggen terwijl de muren met schimmel zijn bedekt. Op de terugweg redden we de twee Belgen die met hun auto helemaal vastzitten in de modder.

Dan bij de TU in Luik lopen we, als of het de normaalste zaak van de wereld is, naar binnen met een vouwladder. Eerst over een poort en dan door een raam op de 1e verdieping op zo’n 4 meter hoogte. Veel foto’s maken we niet. Het mooiste was wel de geheel door duiven ondergescheten collegezaal; je kunt maar een hobby hebben. Helaas moeten we ook weer via de ladder naar onder want er is geen andere uitweg. Gelukkig komen de 2 Belgen er net aan om ons te assisteren. Brian lijkt het niet te deren boven op zo’n ladder. We wisten toen nog niet dat hij een maand of wat later, om unieke foto’s te maken, in een 70 meter hoge bouwkraan zou klimmen.

Klooster en steenfebriek

We zijn op 23 oktober vroeg vertrokken richting het zuiden. Het weer was nog zonnig en het was nog niet te koud.
We zijn naar Heel gereden. Bij aankomst bij locatie eerst eens gekeken waar we naar binnen konden.
Het advies wat we gekregen hadden om via een deur te gaan lukte niet.
We hebben toen alle ramen gecontroleerd en we hadden prijs, we konden makkelijk onze weg vinden.
Het klooster was nog goed intact we hebben het ook helemaal rond gelopen en leuke plaatjes geschoten.

Hierna na de steenfabriek gereden. Het weer verandert en het is zwaar bewolkt en er valt een drup.
Steenfabriek is al bijna helemaal gesloopt op enkele gebouwen na, waar we in konden zijn we geweest.
Hier toch nog wel aardige plaatjes gemaakt.

Het begint harder te waaien en de regen wordt ook steeds meer, toch nog maar even gaan kijken bij klooster ruine.
Hier konden we niet veel.

Deze dag geen last gehad van bewakers, dus na een ontspannen dag fotograferen zijn we weer huiswaarts gegaan.


Groetjes Toos