Het is echt geen fotoweer als we uit de auto stappen; net boven nul, grijs en miezel regen. Hotel Rouge doemt langzaam op in de mist als we het naderen. Plotseling zien we twee mensen lopen. Even schrikken we maar het blijken 2 Belgische collega’s. Het hotel is nog in redelijke staat maar hier en daar is het verval al goed zichtbaar en het zal dan ook niet lang meer duren voor dit gebouw het zelfde lot zal ondergaan als Chateau Noisy. Grappig is dat op de bedden nog dekens en matrassen liggen terwijl de muren met schimmel zijn bedekt. Op de terugweg redden we de twee Belgen die met hun auto helemaal vastzitten in de modder.
Dan bij de TU in Luik lopen we, als of het de normaalste zaak van de wereld is, naar binnen met een vouwladder. Eerst over een poort en dan door een raam op de 1e verdieping op zo’n 4 meter hoogte. Veel foto’s maken we niet. Het mooiste was wel de geheel door duiven ondergescheten collegezaal; je kunt maar een hobby hebben. Helaas moeten we ook weer via de ladder naar onder want er is geen andere uitweg. Gelukkig komen de 2 Belgen er net aan om ons te assisteren. Brian lijkt het niet te deren boven op zo’n ladder. We wisten toen nog niet dat hij een maand of wat later, om unieke foto’s te maken, in een 70 meter hoge bouwkraan zou klimmen.
Dan bij de TU in Luik lopen we, als of het de normaalste zaak van de wereld is, naar binnen met een vouwladder. Eerst over een poort en dan door een raam op de 1e verdieping op zo’n 4 meter hoogte. Veel foto’s maken we niet. Het mooiste was wel de geheel door duiven ondergescheten collegezaal; je kunt maar een hobby hebben. Helaas moeten we ook weer via de ladder naar onder want er is geen andere uitweg. Gelukkig komen de 2 Belgen er net aan om ons te assisteren. Brian lijkt het niet te deren boven op zo’n ladder. We wisten toen nog niet dat hij een maand of wat later, om unieke foto’s te maken, in een 70 meter hoge bouwkraan zou klimmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten